Γιατί μας αρέσει τόσο η αστυνομική λογοτεχνία;

Τα τελευταία χρόνια,στον δυτικό κόσμο, η αστυνομική λογοτεχνία κατέχει περίπου το 25% του συνολικού ποσοστού πωλήσεων των διαφόρων ειδών έργων λογοτεχνίας.Αυτό από μόνο του εξηγεί συνεπώς και τη συνεχή τάση που παρατηρείται  να μεταφέρονται  στη μικρή οθόνη αλλά και στο  κινηματογραφικό πανί,αστυνομικά μυθιστορήματα και ιστορίες, με ιδιαίτερη απήχηση.

Η δημοτικότητα του είδους ελάχιστα έχει να κάνει με το έγκλημα αυτό καθεαυτό ,όσο με την ουσία του..για το πώς δηλαδή η εξιστόρηση των ιστοριών εγκλήματος λειτουργεί με όρους ψυχαγωγικής χαλάρωσης για τον εκάστοτε αναγνώστη.

Τί είναι λοιπόν  εκείνο που κάνει το crime fiction τόσο δημοφιλές;

Συνοψίσαμε  και σας παρουσιάζουμε τα βασικότερα σημεία.

*Αναδεικνύει με τον πιο εμφανή τρόπο έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες της εξιστόρησης..αυτόν της Αιτίας και του Αποτελέσματος.

Στο συγκεκριμένο είδος, κάθε σκηνή πρέπει να δικαιολογηθεί,κάθε πλοκή πρέπει να έχει σημαντικό concept μέσα στην ιστορία,γιατί ο αναγνώστης εκλαμβάνει δυνητικά κάθε σκηνή ως την πιθανή αιτία ενός αποτελέσματος που έρχεται πολύ αργότερα.Αυτό είναι και το point.Κάθε σκηνή εξυπηρετεί έναν σκοπό και αυτό είναι υπέρ του δέοντος αρκετό για να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και  την προσοχή του αναγνώστη στα τεκταινόμενα.

*Όλη η υπόθεση χτίζεται γύρω από το ποιος διέπραξε το έγκλημα.Κατά συνέπεια διαβάζοντας την,αυτομάτως μπαίνουμε και οι ίδιοι στη διαδικασία να ταυτιζόμαστε με τους πρωταγωνιστές  και να μετέχουμε, έστω και στη σφαίρα του νοητού, στην εξιχνίαση των εγκλημάτων που διαπράττονται.Επομένως, αν οι ιστορίες εφευρίσκονται για να μας διδάξουν κάτι που δυνητικά θα μας βοηθούσε να «επιβιώσουμε», ,τότε οι crime stories το πετυχαίνουν αυτό με εξαιρετική αποτελεσματικότητα.

*Η ουσία όλων των μορφών τέχνης έχει τη βάση της στην αναζήτηση της αλήθειας.Με αυτήν τη λογική λοιπόν, όταν η αναζήτηση αυτή καθίσταται τόσο άμεση και επιτακτική ,όπως στα βιβλία αστυνομικού ενδιαφέροντος,η πλοκή εκτυλίσσεται αβίαστα και με αγωνιώδη ρυθμό  για  τον αναγνώστη,κάτι που εξηγεί εν μέρει και το φαινομενικά παράδοξο  γιατί κάποιος που διαβάζει για δολοφονίες και ειδεχθή  εγκλήματα μπορεί παράλληλα  να  χαλαρώνει και να ψυχαγωγείται.

*Το πιο ενδιαφέρον σημείο στο Crime fiction,συγκριτικά με τα υπόλοιπα είδη, είναι πως συνήθως,σε αυτό  διαφαίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο το ξεδίπλωμα χαρακτήρων, οι πρωταγωνιστές στις περισσότερες ιστορίες,αναπτύσσονται συναισθηματικά,μαθαίνουν κάτι καινούριο, και σίγουρα πάντως, δεν είναι τα ίδια πρόσωπα στο τέλος της αφήγησης με εκείνα στην αρχή της.

Ολοκληρώνοντας ,η αστυνομική λογοτεχνία,ως μορφή τέχνης,εκφράζει θα λέγαμε τις δυο πιο παλιές και κλασσικές μορφές εξιστόρησης ιστοριών,αυτήν της τραγωδίας με διάσπαρτα και εμφανή στοιχεία  κωμωδίας(μέσω κωμικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας των ντετέκτιβ) και δικαίως την καθιστά νούμερο ένα προτίμηση του αναγνωστικού κοινού παγκοσμίως την τελευταία δεκαετία.

Οι προτάσεις πολλές..είστε έτοιμοι αναλάβετε τη δική σας υπόθεση;

Quick Thoughts on:

Το Futurama , έκανε πρώτη προβολή 28 Μαρτίου 1999 , και δημιουργήθηκε από τον Matt Groening. Η σειρά έληξε στις 04 Σεπτεμβρίου του 2013, μετά την δεύτερη της διακοπή, με το γλυκόπικρο επεισόδιο “meanwhile”.Κατά την σύντομη ζωή του με 120 επεισόδια και 4 ταινίες απέσπασε αρκετά βραβεία.

Η σειρά μας ταξιδεύει στο μέλλον, μετά την ψύξη του πρωταγωνιστή μας Philip J. Fry για χίλια χρόνια, ξυπνάει και προσπαθεί να βρει έναν συγγενή του, ο οποίος είναι επιστήμονας, και επίσης ιδιοκτήτης της μεταφορικής “Planet express”. Από εκεί κ πέρα, ταξιδεύουμε και εμείς , μαζί με τον Fry, σε τρελές περιπέτειες παρέα με ένα καστ από πολύχρωμους χαρακτήρες για πλήρωμα.

Aνέκαθεν, μου άρεσαν οι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, σε οποιαδήποτε μορφή. Όσο και αν προσπαθούσα όμως καμία σειρά sci-fi δεν μπορούσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον, οπότε από ένα σημείο και έπειτα ,δεν έδινα καν ευκαιρίες σε νέα η παλιά προγράμματα. Όλα αυτά άλλαξαν , όταν ένας φίλος μου πρότεινε να δω Futurama.

Κάτι με τράβηξε από την αρχή – δεν με συνεπήρε-μέχρι και μερικά επεισόδια μετά. Ο κόσμος του , πλούσιος και ευφάνταστος, το χίουμορ του από πολύ προφανές έως και τόσο διακριτικό που το καταλαβαίνεις την δεύτερη φορά που το βλέπεις, οι δραματικές του στιγμές ήταν ακόμα καλύτερες και οι χαρακτήρες του παρότι αρκετοί δεν ήταν καν άνθρωποι, είχαν μερικά πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικα.

 

Όπως όλα τα καλά sci-fi, το futurama, μέσα από το κωμικό του προσωπείο μας έβαζε να σκεφτούμε και για πολλά άλλα θέματα, από γραφειοκρατεία, μέχρι σεξισμό, έκανε σάτιρα και σχολίαζε πολλές φορές εύστοχα την κοινωνία και τους ανθρώπους.

Το Futurama είναι η μόνη σειρά επιστημονικής φαντασίας που με έχει τραβήξει τόσο πολύ. Αν είστε fan του sci-fi και θέλετε μια σειρά με αρκετό χίουμορ θα σας έλεγα να δοκιμάσετε και πιστεύω ότι θα σας μαγνητίσει, όπως μαγνήτισε και εμένα.

ALL GLORY TO THE HYPNOTOAD

 

Analyse This: Top15 SciFi Movies

15)  MOON

To 2009, o Duncan Jones, έμεινε μακριά από τα εντυπωσιακά πλάνα του είδους,και με μικρή παραγωγή έφτιαξε ένα ανεξάρτητο διαμάντι επιστημονικής φαντασίας. Τοποθετώντας τον Sam Rockwell στο φεγγάρι, του δίνει τα κλειδιά της ταινίας και με την λιτή σκηνοθεσία του, δεν χάνει την ουσία και θέτει βασικά scifi ερωτήματα, όπως το τι είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους.

 

14)EQUILIBRIUM

Το Equilibrium είχε την ατυχία,να κυκλοφορήσει στην σκιά του Matrix.Mε πρωταγωνιστή τον Christian Bale που δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του,η ταινία δανείζεται αναφορές από κλασσικά δυστοπικά scifi βιβλία όπως το 1984 και το Fahrenheit 451,από δυστοπικά κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το Brazil του Γκίλιαμ και μας παρουσιάζει ένα μελλοντικό κόσμο όπου αξίες όπως η ελευθερία,η αυτοδιάθεση και το δικαίωμα στη γνώση,έχουν παραδοθεί σε απολυταρχικά καθεστώτα.

13) ET

To ET:The Extra Terrestrial,είναι ένα μνημείο επιστημονικής φαντασίας, που υμνεί την παιδική αθωότητα. Το κλασσικό παραμύθι του Steven Spielberg,που μεγάλωσε γενιές και ελπίζουμε να συνεχίσει να το κάνει, με όχημα το scifi μας οδηγεί να επιστρέψουμε στις ξέγνοιαστες μέρες που ο ενήλικος κόσμος έδειχνε άχρωμος και παράξενος στα παιδικά μάτια μας.

 

12) BACK TO THE FUTURE 2

Το 1985, το δίδυμο Zemekis–Spielberg μας χαρίζουν το δεύτερο μέρος της τριλογίας Back to the Future.Πιστεύω και την καλύτερη στιγμή της.Καταπιάνονται πάνω στην σπουδαία scifi σεναριακή ιδέα του ταξιδιού στον χώρο και στον χρόνο και φτιάχνουν μια σπουδαία και κλασσική πια ταινία επιστημονικής φαντασίας,που δεν θέλει να πάρει και πολύ σοβαρά τον εαυτό της.Και καλά κάνει.Διαχρονικό.

 

11) ESCAPE FROM NEW YORK

Εκτός από τα horror διαμάντια του, ο John Carpenter,το 1981 μας παρέδωσε και αυτή την σπουδαία ταινία επιστημονικής φαντασίας.Έχοντας μια απλή κατά τα φαινόμενα,what if,σεναριακή βάση, ο Carpenter κινηματογραφεί ένα φουτουριστικό western,μια πολιτική αλληγορία σε μια οργουελική Nεα Υόρκη  και φυσικά μας συστήνει τον σκληροτράχηλο αντιήρωα Snake Plissken.

 

10) ΙΝΤΕRSTELLAR

Με το Inception του, ο Christopher Nolan μας μίλησε για τεχνητούς, αρρωστημένους παραδείσους. Εδώ, προσπαθεί να κάνει ένα πιο εξωστρεφές σινεμά, κοιτάζει τα άστρα και φτιάχνει μια όχι τόσο τυπική ταινία επιστημονικής φαντασίας. Θαρραλέο και εντυπωσιακό εγχείρημα, το Interstellar,δεν έχει μεγάλο ποσοστό scifi στο dna του, όμως θέλει να μιλήσει για την ανθρώπινη ύπαρξη με τον τρόπο που το έκανε ο Kubrick,και πέρα από τους συναισθηματισμούς του το καταφέρνει.

 

9) DISTRICT 9

O Neill Blomkamp είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπά πολύ το scifi.Πρόσφατα,μάλιστα,εκδήλωσε την επιθυμία του να γυρίσει μια ταινία Alien,και έφτιαξε για αυτό τον λόγο το μικρού μήκους διαμαντάκι Rakka.Εδώ,στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο,μας παρουσιάζει ένα διαφορετικό scifi φιλμ. Παίρνει ένα τόσο εξαντλημένο θέμα,όπως οι εξωγήινοι, και το προσαρμόζει σε κάτι έξυπνο.Περιτριγυρίζει την θεματική της ταινίας του γύρω από το Απαρτχάιντ και τον ρατσισμό.Σπουδαία ταινία,με έντονες επιρροές από το σινεμά του Ridley Scott.

 

8) DONNIE DARKO

Ο Richard Celly, με αυτό εδώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του,καταφέρνει να φτιάξει ένα βαθιά σκοτεινό και μελαγχολικό scifi παραμύθι,που αγγίζει τα όρια ενός teen movie.Ο  Gyllenhaal,στην πρώτη του αριστουργηματική ερμηνεία,μας παρουσιάζει ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό αντιήρωα και το Donnie Darko γίνεται μια ταινία, που καινοτόμησε πάνω στο είδος της επιστημονικής φαντασίας,χωρίς όμως να βρει συνεχιστές που να μπορούν να το αντιγράψουν ή να το θυμίσουν.Σπουδαία ταινία.

 

7) 12 MONKEYS

Βρισκόμαστε στο 1999 και ο Terry Gilliam κινηματογραφεί την πιο σουρεαλιστικά γοητευτική ταινία επιστημονικής φαντασίας.Η θεματική του ταξιδιού στον χωροχρόνο είναι εδώ, δοσμένη μέσα από την  αχαλίνωτη φαντασία και τον πεσιμισμό του σκηνοθέτη.Δείτε το και αποφύγετε την τηλεοπτική του μεταφορά.

 

6) 2001:A Space Odyssey

Η ιδιοφυΐα του Stanley Kubrick,εδώ, καταπιάνεται με το βιβλίο του Arthur Clarke και μας παρουσιάζει ένα scifi οπτικοακουστικό αριστούργημα.Μεγαλειώδες και ολοκληρωμένο.Γεμάτη υπαρξιακές αναζητήσεις και ανησυχίες,η Οδύσσεια του Διαστήματος είναι ένα επικό δράμα εξερεύνησης πάνω στο Τέλος και την Δημιουργία.

 

5) TERMINATOR 2

To 1991 φτάνει η Μέρα της Κρίσεως,ο Cameron σκηνοθετεί το δεύτερο μέρος του Εξολοθρευτή του και ο Άρνι καταφέρνει να πρωταγωνιστήσει στο πιο αξιομνημόνευτο sequel την ιστορία του κινηματογράφου μετά το Godfather 2.O Cameron,μετά τα Terminator,Aliens και το The Abyss,βρίσκεται σε δημιουργική φόρμα και απογειώνει το είδος του scifi με αυτή την ταινία,ένα μείγμα επιστημονικής φαντασίας,περιπέτειας και δυστοπίας. Μια από τις πιο επιδραστικές και σημαντικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

 

4) MATRIΧ

Το 1999 οι αδερφοί Wachowski σκηνοθετούν την καλύτερη ταινία της καριέρας τους και μας συστήνουν το Matrix.Εντυπωσιακά πλάνα,ριζοσπαστικά εφέ,φιλοσοφικές αναζητήσεις,η cyber λογοτεχνία του Gibson,η Σπηλιά του Πλάτωνα,η Παλαιά Διαθήκη και η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων,όλα μέσα σε μια ταινία που άλλαξε για πάντα όχι μόνο το είδος του scifi,αλλά το ίδιο το σινεμά.

 

3) ALIEN

H πρώτη από τις δύο ταινίες του αξεπέραστου Ridley Scott στη λίστα.Ο μεγάλος σκηνοθέτης,εδώ, δημιούργησε και καθόρισε το είδος του space horror.Πριν δημιουργηθεί το franchise των Alien ταινιών,υπήρξε αυτή η πρώτη το 1979,που μας τόνισε ότι στο Διάστημα κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου.Κλειστοφοβικό και με τρόμο που στο μεγαλύτερο μέρος του αφήνεται να εννοηθεί, το Alien είναι ένα αξεπέραστο scifi έργο.

 

2) STAR WARS V:The Empire Strikes Back

To σκοτεινότερο και καλύτερο μέρος τoυ Star Wars saga.Τρία μόλις χρόνια μετά τον ρομαντισμό του A New Hope,ο George Lucas ωριμάζει την σκηνοθεσία του και ενηλικιώνει το scifi παραμύθι του.Επικές μάχες, εντυπωσιακά πλάνα,η cult μορφή του Darth Vader να ξεδιπλώνει το μεγαλείο της, ιπποτικές μονομαχίες με φωτόσπαθα και δάνεια από το σινεμά του Kurosawa,είναι όλα εδώ για να μας δείξουν ότι το Καλό και το Κακό είναι σχετικές έννοιες.Ένα σαιξπηρικό scifi έπος.

 

1) BLADE RUNNER

Βρίσκεται στη κορυφή,γιατί δεν μπορεί να λείπει από το νούμερο 1 καμιάς scifi λίστας που σέβεται τον εαυτό της.Το απόλυτο έργο επιστημονικής φαντασίας δια χειρός Ridley Scott.Bασισμένο στη αριστουργηματική νουβέλα Do Androids dream of Electric Sheep του Φιλιπ Ντικ,το Blade Runner είναι ένα αμάγαλμα ταινίας νουάρ και επιστημονικής φαντασίας,με φιλμικές αναφορές στο Metropolis του Φριτζ Λανγκ,ένα cyber punk αριστούργημα που πραγματεύεται τις έννοιες Δημιουργός-δημιούργημα και την ματαιότητα της ύπαρξης.

Black Mirror: Ίσως το καλύτερο δυστοπικό sci fi της σύγχρονης τηλεόρασης!

 

Εν όψει της νέας ερχόμενης σεζόν τον Νοέμβριο, καθώς και του μικρού αφιερώματος επιστημονικής φαντασίας του COOLτουρα, ήρθε η ώρα να μυήσουμε νέο κόσμο στη δυστοπική γοητεία του εκκολαπτόμενου φαινομένου του Μαύρου Καθρέφτη.

Το Black Mirror αποτέλεσε ένα ρηξικέλευθο πρόγραμμα που ξεκίνησε δειλά στο Channel 4 το 2011 με μόλις 3 επεισόδια την πρώτη σεζόν, ένα Christmas Special και συνέχισε το 2013 με άλλα 3 επεισόδια για την δεύτερη σεζόν. Έπειτα το πρόγραμμα άλλαξε χέρια και επανήλθε δριμύτερο κάτω υπό την αιγίδα του Netflix με ολοκαίνουρια τολμηρά επεισόδια από τον περασμένο Ιανουάριο αυτή τη φορά με γεμάτη σεζόν.

O Μαύρος Καθρέφτης της Δυστοπίας είναι ακριβώς αυτό που λέει κι ο τίτλος του: Αυτοτελή, ανεξάρτητα και αυτόνομα επεισόδια που στέκονται μόνα τους αλλά και μαζί στο σκοτεινό σύμπαν του Black Mirror.  Χωρίς να τηρείται κάποια συγκεκριμένη σειρά ή θεματολογία, κάθε επεισόδιο διαδραματίζεται στον δικό του χρόνο (συνήθως στο μέλλον), στον δικό του τόπο και υπό τους δικούς του «κανόνες» και «συνθήκες». Αυτό που μοιράζονται μεταξύ τους και δεν λείπει από κανένα επεισόδιο είναι η πρωτοτυπία, η φαντασία, το διαρκές μυστήριο και ανεπανάληπτο για την εποχή σασπένς, η ποικίλου βαθμού σκοτεινή πινελιά, καθώς επίσης και το δυνατό, ρεαλιστικό σενάριο που συνεπάρει και τους δυσκολότερους. Δεν υπάρχει περίπτωση ανάμεσα σε όλα τα επεισόδια που ήδη κυκλοφορούν να μην βρει ο θεατής έστω ένα που θα τον βάλει σε σκέψεις, θα τον συγκινήσει, θα τον προβληματίσει, θα τον καθηλώσει.

Κοινός παρονομαστής όλων, η ερώτηση «Υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη φύση;» & « πού μπορεί να φτάσει αυτή εάν την αφήσουμε», καθώς και άλλα ερωτήματα ντυμένα ευφάνταστα με οπτικό κοινωνικό σχολιασμό.

Tips για πρωτοξεκίνητους:

• Ξεκινήστε από όποια περιγραφή επεισοδίου σας κάνει κλικ. Παρότι ανήκουν στο ίδιο σύμπαν με την ευρύτερη έννοια, τα επεισόδια διαφέρουν δραματικά το ένα με το άλλο από άποψη βαρύτητας, διαστροφής, δραματικότητας και αισθητικής.
• Αν αποφασίσετε να ξεκινήσετε από την πρώτη σεζόν, αφήστε το πρώτο επεισόδιο τελευταίο.
• Ενδεικτικά προτείνουμε να ξεκινήσετε από τα επεισόδια : το κοινωνικά δικτυωμένο Nosedive, το νοσταλγικό San Junipero, την ωδή στις σχέσεις με το The entire history of you & για τους τολμηρούς το στοιχειωμένο Play test & το μυστηριώδες Shut up and Dance

 

Εμείς κοιτάξαμε μέσα στον καθρέφτη και δεν γυρίζουμε πίσω. Εσείς;

 

 

Quick Thoughts on: The Shining (1980)

 

Σκηνοθέτης : Stanley Kubrick
Πρωταγωνιστούν : Jack Nickolson, Shelley Duvall , Danny Lloyd
Σενάριο : Stanley Kubrick, Diane Johnson
Βασισμένο στην νουβέλα του Stephen King

 

O Jack Torrance αναλαμβάνει την δουλειά του επιστάτη σε ένα απομονωμένο ορείνο θέρετρο, όπου μετακομίζουν με την οικογένειά του, για την χειμερινή περίοδο που θα είναι κλειστό. Το ξενοδοχείο όμως έχει σκοτεινή ιστορία, και έτσι αρχίζει η κάθοδος του Jack στην παράνοια.

 

Δες το γιατί:
Σκηνοθετικά είναι τέλειο , μιας και μιλάμε για ταινία του μεγάλου Stanley Kubrick. Ο τρόπος που χτίζει ένταση (ειδικά μετά το πρώτο τρίτο της ταινίας ) σε καθηλώνει.
Έχει σωστή ατμόσφαιρα και πολύ έξυπνα σου περνάει την αίσθηση της απομονώσης, σε αυτό συμβάλλει και η διακριτική ,αλλά και τέλεια δεμένη με τα πλάνα μουσική από τις Wendy Carlos και Rachel Elkind.
O Jack Nickolson ήταν ότι έπρεπε για τον ρόλο, οι σκηνές του, ειδικά μετά το μέσο της ταίνιας σε κρατάνε σε αγωνία, και μπορεί να γίνει τρομακτικός ακόμα και σε σκήνες που απλά κοιτάει έξω από το παράθυρο.

 

Μην το δεις γιατί:
Ειλικρινά έπρεπε να γίνω πολύ περίεργος για να βρω κάτι σε αυτήν την ταινία που να μην μου αρέσει, αν έπρεπε να πω κάτι θα ήταν ότι στην αρχή έχουμε σχεδόν τρία λεπτά από πανοραμικά πλάνα.
Η Shelley Duvall , θεωρώ ότι δεν ήταν τόσο καλή επιλογή, και εγώ νομίζω θα τρελαινόμουν αν ήμουν κλεισμένος μαζί της σε ένα ξενοδοχείο για πέντε μήνες.
Τέλος πρέπει να αναφέρω ότι αν είσαι μεγάλος fan του βιβλίου, υπάρχει πιθανότητα να δυσκολευτείς και να συγχωρέσεις τις αλλαγές που έκανε ο Stanley Kubrick.

 

Ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ, δυνατή ατμόσφαιρα και εξαιρετικη σκηνοθεσία, το προτείνω ανεπιφύλακτα

9/10

Αnalyze this: Leatherface (2017)

Το 1974,ο πρόσφατα χαμένος Tope Hooper,άλλαξε για πάντα το είδος ταινιών τρόμου, εξαπολύοντας στο κινηματογραφικό πανί το  Texas Chain Saw Massacre aka Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι.Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, άγνωστους σχεδόν ηθοποιούς και πενιχρό budget,ο σκηνοθέτης προκάλεσε τον φόβο μας, γκρέμισε την εικόνα της αγίας αμερικανικής οικογένειας και γέμισε το σελιλόιντ για πάντα με αίμα.

 

43 χρόνια αργότερα, τα ανέμπνευστα εδώ και χρόνια χολιγουντιανά στούντιο, αποφάσισαν πως η κλασσική αυτή ταινία έπρεπε να αποκτήσει ένα origin story και μας παρουσιάζουν πως δημιουργήθηκε η κλασσική horror περσόνα του Leatherface.To σκηνοθετικό δίδυμο των Alexandre Bustillo και Julien Maury (βλέπε À l’intérieur-2007) αναλαμβάνει το εγχείρημα να προλογίσει/συνεχίσει τον θρύλο του Leatherface.

 

Με γυρίσματα και ατμόσφαιρα ευρωπαϊκής παραγωγής, οι Γάλλοι σκηνοθέτες αποφεύγουν να φτιάξουν μια τυποποιημένη αμερικανική ταινία τρόμου και κινηματογραφούν με ένταση ενίοτε  και με στυλ. Δημιουργούν ένα καλό horror και splatter show,με τις απαραίτητες σκηνές διαστροφής, αίματος και διαλυμένης σάρκας. Ως fan του είδους θα περάσεις καλά με την ταινία, μπορεί και να την απολαύσεις.

 

Όμως η ταινία αδυνατεί να σου προσφέρει κάτι περισσότερο. Το σενάριο δεν καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή, οι βασανισμένοι χαρακτήρες αποτυγχάνουν να βγουν στο προσκήνιο και να μας δείξουν τα αίτια των πράξεων τους (κάτι που χρειάζεσαι όταν διηγείσαι ένα origin story) και οι ηθοποιοί μας χαρίζουν αν όχι αστείες ,σίγουρα αδούλευτες ερμηνείες.

Συνοψίζοντας,η ταινία δεν είναι κακή για την βία που μπορεί να σου προσφέρει. Θα μπορούσε να προσφέρει ένα μειδίαμα στο πρόσωπο του αξέχαστου γερο Ηοοper.

 

 

Quick Thoughts on: Carrie (1976)

Σκηνοθέτης: Brian de Palma
Σενάριο: Lawrence D. Cohen
Είδος: Θρίλερ (Βασισμένο στην νουβέλα του Stephen King)

 

Η Carrie White, ( Sissy Spacek ), είναι μία μοναχική και ντροπαλή μαθήτρια λυκείου, που καταπιέζεται ,τόσο στο σχολίκο, όσο και στο οικιακό της περιβάλλον από την παρανοϊκά θρησκόληπτη μητέρα της. Μετά από ένα περιστατικό μαθαίνει ότι έχει την δύναμη της τηλεκίνησης.

Δες το γιατί:

Έχει καλές ερμηνείες , η πρωταγωνίστρια αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί συντέλουν στο να την συναισθάνεσαι και να μπαίνεις στην θέση της. Τα πρακτικά εφέ,συντέλουν στην διάρκεια της ταινίας στον χρόνο(σε αντίθεση με τις κωμμώσεις της εποχής ).Σενάριο εφηβικού δράματος με μια καλή ιστορία  εκδίκησης.

Mην το δεις γιατί:

Η μουσίκη είναι αδιάφορη, εκτός από τα ηχητικά αποσπάσματα του μουσικού θέματος του “Ψυχώ” που σε βγάζουν από την ταινία όποτε παίζουν.Μερικές σκηνοθετικές επιλογές πχ στριφογυριστά πλάνα διαρκείας που σε άλλες ταινίες του De Palma δουλεύουν,εδώ δείχνουν κωμικά.

Εν τέλει η ταινία επιτυγχάνει να περάσει την ατμόσφαιρα και την ανησυχία που πρέπει.

7/10

Βιβλιοπρόταση: To Aυτό.

  Ο Stephen King είναι αναγνωρισμένος από όλους ως ο άρχοντας του λογοτεχνικού τρόμου, εδώ και δεκαετίες.  Αποτελεί παράδειγμα ,μάλιστα, ενός παραγωγικού συγγραφέα και τα βιβλία του κοσμούν τις βιβλιοθήκες σε κάθε δωμάτιο που μπορεί να βρίσκεται ένας ενήλικας. Ακόμα και αν δεν τον έχει διαβάσει κάποιος, σίγουρα έχει παρακολουθήσει κάποια ιστορία του στο κινηματογραφικό πανί, αφού πολλές ταινίες έχουν προσαρμόσει το λογοτεχνικό/φρικιαστικό του έργο,όπως τα Carrie,The  Shining, Misery,Pet Cemetary,κλπ. Πρώτη μου προσωπική επαφή με ταινίες βασισμένες στα έργα του King,ήταν η Λάμψη του Cubrick (μια ταινία όχι και τόσο προσκολλημένη στο ομώνυμο έργο βέβαια) και το Stand by Me,μια αντι-Goonies,εφηβική μεν αλλά σκοτεινή και εμμονική με τον θάνατο ταινία .Πρώτη μου προσωπική επαφή με το λογοτεχνικό του έργο ήταν το Salems Lot και το It.Το Αυτό.

 

  Το Αυτό .Νομίζω, δεν υπάρχει πιο πυκνογραμμένο(1.153 σελίδες),τρομακτικό βιβλίο με τόσο σύντομο τίτλο. Το εξώφυλλο του, τουλάχιστον στις περισσότερες και παλαιότερες εκδόσεις, έχει ένα κλόουν να σε κοιτάζει μοχθηρά και επίμονα, αλλά όχι, δεν αποκαλύπτει το Τέρας για το οποίο θα διαβάσεις σε αυτό το βιβλίο. Δεν ξέρω αν έτσι ξεκίνησε η περιβόητη παιδική φοβία για τους κλόουν, από το βιβλίο ή το θρυλικό mini series του 1990 με τον Tim Curry,όμως είμαι σίγουρος ότι συνέβαλε τα μέγιστα με τη φρίκη που περιγράφει στις σελίδες του. 

  Σήμερα, καθώς η νοσταλγία κινεί τα γρανάζια της pop κουλτούρας και το Stranger Things καθηλώνει το τηλεοπτικό κοινό στους δέκτες με τις 80s αναφορές του, το λογοτεχνικό έργο του Stephen King είναι πάλι στο προσκήνιο-όχι ότι έφυγε ποτέ-.Το Αυτό των 1.153 σελίδων έγινε ταινία σε δύο μέρη και επανακυκλοφορεί ενημερώνοντας μας ότι we all float down here

 

Το βιβλίο ξεκινά την ιστορία του με τον θάνατο ενός μικρού παιδιού μέσα στην καταιγίδα από έναν φονικό κλόουν. Όμως η ιστορία του, δεν αφορά τον φονικό κλόουν. Αφορά κάτι πολύ χειρότερο, απλά ο Pennywise είναι το μέσο, το δέλεαρ του King για να μας το περιγράψει. Οι ήρωες της, κατοικούν σε μια μικροαστική κωμόπολη το Derry (ο King λατρεύει τις μικρές επαρχιακές πόλεις ,φανταστικές ή μη ,στα έργα του. Τίποτα δεν συμβαίνει εκεί ,μέχρι φυσικά να γράψει γ’αυτές) και διαβάζουμε για αυτούς σε δύο χρόνους, τα τέλη των 50s(η παιδική τους ηλικία) και τα 80s(η ενήλικη ζωή τους).Bill,Ben,Eddie,Richie,Stan,Bervely και Μike.Μία λέσχη loosers,nerds και απόβλητων. Μια λέσχη ευάλωτη και στόχος bulling.Ένας τραυλός, ένας ασθματικός ,ένας geek,ένας Εβραίος ,μια γυναίκα και ένας μαύρος τρομοκρατούνται από κοινωνιοπαθείς συνομήλικους τους. Το Αυτό, υπάρχει στην πόλη τους και τρέφεται με παιδιά, από τους φόβους τους αρχικά και στην συνέχεια από τα ίδια. Αντικατοπτρίζεται στους παιδικούς φόβους για λυκάνθρωπους, γιγάντια πουλιά, φαντάσματα νεκρών συγγενών, πατρικές φιγούρες που κακοποιούν. Κάθε νέο κεφάλαιο που περιγράφει την ζωή των χαρακτήρων, σε γραπώνει ψυχολογικά  και σε τραβάει σε ένα κόσμο όχι και τόσο παιδικό αλλά πρόωρης ενηλικίωσης. Οι ήρωες μας, μοιράζονται τα τραύματα τους, δημιουργούν δεσμούς μεταξύ τους και καταφέρνουν να απωθήσουν το Κακό μακριά.. 

 

Μέχρι Αυτό να επανέλθει και να επανενώσει την ενήλικη πια παρέα, μαζί με τις χαμένες μνήμες τους και τις απογοητεύσεις της ωριμότητας τους. Αυτές τις απογοητεύσεις χρησιμοποιεί το Αυτό. Την περίοδο που ο E.Τ του Spielberg παιζόταν στους κινηματογράφους, είχε παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο: Αρκετά παιδιά ηλικίας μεταξύ 8-11 ετών, βγαίνοντας από το σινεμά έκαναν εμετό. Ο Spielberg είχε καταφέρει να γυρίσει ολόκληρη την ταινία μέσα από την ματιά ενός μικρού παιδιού, του Elliot.Έτσι λοιπόν, πολλά παιδιά παρουσίαζαν ναυτία συνειδητοποιώντας ότι η ταινία τελείωσε. Συνδύαζαν το τέλος της ταινίας με το τέλος της παιδικής τους ηλικίας.

 Η παρέα έχει επανενωθεί για να σκοτώσει το Αυτό, όμως αποτελείται πια από ενήλικες που έχουν συντριβεί από τα γεγονότα της ζωής τους και τα παιδικά τραύματα που δεν έφυγαν ποτέ. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε, ότι δύσκολα κάποιος συγγραφέας μπορεί να συναγωνιστεί τον Stephen King  όταν θέλει να περιγράψει το υποσυνείδητο, την στοιχειωμένη παιδική ηλικία, την διαβρωμένη παιδική φαντασία και το δηλητήριο της ονειροπόλησης στα βιβλία του.

 

Η εναλλαγή και αμφιταλάντευση παιδιού/ενήλικα βρίσκεται στον πυρήνα του βιβλίου. Οι ήρωες είναι αναγκασμένοι να επιστρέψουν στην παιδική τους ηλικία και να θυμηθούν πως νίκησαν το Κακό.                                                                                                  

Υπάρχει ένα αφηγηματικό ρεύμα πίσω στη δεκαετία του ’80,που πολλά βιβλία, σειρές και ταινίες της εποχής ακολούθησαν. Η ιδέα της ειδυλλιακής μικρής πόλης που διαβρώνεται από ένα υπερφυσικό κακό. Ο αμερικανικός τρόπος ζωής της ασφάλειας και της ηθικής βρωμίζεται από ένα κακό που έχει την μορφή της κοινωνιοπάθειας, του μισογυνισμού και του ρατσισμού. Ο King μιλάει για όλα αυτά στο βιβλίο του, είναι θεματικές που τον απασχολούν. Με τον ίδιο τρόπο που απασχολούν τον David Lynch στο θρυλικό Twin Peaks του. Η Bervely καταδιώκεται από τον πατέρα της που την κακοποιεί με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και η Laura Palmer στο Twin Peaks:Fire Walk With Me. O Mike,μαύρος βιβλιοθηκάριος σε μια λευκή πόλη, αντιλαμβάνεται πως το κακό δεν χρειάζεται να ζει μέσα σε υγρούς υπονόμους και σε σκοτεινά σοκάκια. Ο υπερφυσικός τρόμος που μας περιγράφει ο King στο Αυτό, είναι στην ουσία ένα όχημα για να εξερευνήσουμε την μορφές της κοινωνικής βίας. Της καθημερινής κοινωνικής βίας.

Top 5 : Χειρότερες ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες

Νο.5 »Σούλα Έλα Ξανά» (2009)

Μετά την εμπορική επιτυχία του (μετριότατου) »Μόλις χώρισα», ο σκηνοθέτης Βασίλης Μυριανθόπουλος διάλεξε ξανά την Ζέτα Μακρυπούλια να πρωταγωνιστήσει (την αμέσως επόμενη χρονιά) σε μια ταινία της οποίας την ύπαρξη πιστεύω πως και η ίδια η πρωταγωνίστριά της θα ήθελε να ξεχάσει.
Η Σούλα κλείνει τα 30 κι αποφασίζει να παντρευτεί. Καλεί λοιπόν στο νησί όπου είναι διορισμένη τέσσερις παλιές της σχέσεις για να διαλέξει ανάμεσά τους τον άντρα της ζωής της.
Το μοναδικό πράγμα που διασώζεται στην ταινία είναι το πολύ καλό soundtrack που έγραψε κι επιμελήθηκε ο ταλαντούχος συνθέτης Γιάννης Χριστοδουλόπουλος με συμμετοχές όπως εκείνη της Ελένης Πέτα.

 

Νο.4 »Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» (2014)

Ξανά στο σκηνοθετικό τιμόνι ο Μυριανθόπουλος, χωρίς Μακρυπούλια αυτή τη φορά. Κι όμως το αποτέλεσμα όχι ίδιο αλλά χειρότερο.
Όταν ένα ωραίο πρωινό η φιλήσυχη γειτονιά της Ιοκάστης διαταράσσεται από την απροσδόκητη εξαφάνιση μιας Λετονής μανικιουρίστ, η χήρα, μάνα και υποτιθέμενη business woman Ιοκάστη Παπαδάμου ενώνει τις δυνάμεις της με τη δαιμόνια, πλην παντελώς αφελή γειτόνισσά της Βιβή Νερατζάκη. Μπροστά στην τρομακτική προοπτική τού να μείνουν τα χέρια τους χωρίς μανικιούρ, οι δυο «αριστοκράτισσες» αποφασίζουν να ρίξουν άπλετο φως στην περίεργη αυτή υπόθεση.
Τόσο κακό »αχταρμά» πραγματικά δεν ξέρω πως κατάφεραν να βγάλουν οι συντελεστές της ταινίας.Έφυγα από την αίθουσα τότε και δεν μου έμεινε απολύτως Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α μετά να θυμάμαι.Πράγμα πολύ κακό για κάθε ταινία που θέλει να σέβεται τον εαυτό της.

 

Νο.3 »Ι LOVE KARDITSA» (2010)

Μπήκαμε στην πρώτη τριάδα και εδώ αρχίζουν πραγματικά τα φτυάρια να παίρνουν φωτιά. Απο που να ξεκινήσω για αυτό το έργο;Από το σενάριο; Ένας πρωτοπόρος Έλληνας επιστήμονας, στις αρχές της δεκαετίας του ´70, στη Νέα Υόρκη, κλωνοποιεί τον πρώτο άνθρωπο, τον Έλληνα Γρηγόρη Κανιά από την Καρδίτσα, δημιουργώντας τον Μάικ Κανιά. Στην Αμερική του 21ου αιώνα, ο Μάικ σταματά ένα βράδυ για τσιγάρα και πέφτει θύμα κλοπής. Έχοντας χάσει 30 εκατομμύρια δολάρια, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη Μαφία. Για να σωθεί, θα πρέπει να πάει στην Καρδίτσα και να αλλάξουν θέσεις με τον κλώνο του. Ο Γρηγόρης, ως τυπικός Έλληνας της επαρχίας, είναι μπλεγμένος σε πολλές ερωτικές ίντριγκες και ψάχνει τον τρόπο να αποκτήσει πολλά λεφτά χωρίς φυσικά να δουλέψει. Μια sexy ξανθιά με μια μεγάλη επιταγή είναι το τέλειο δόλωμα…
ΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΛΩΝΟ ΤΟΥ, δεν έγραψα κάτι λάθος.
Όλο αυτό με την σκηνοθετική υπογραφή ενός καλού σκηνοθέτη δραματικών τηλεοπτικών σήριαλ (όπως είναι ο Στράτος Μαρκίδης) που αποδεικνύει πως η κωμωδία δεν είναι το στοιχείο του.Το σενάριο (ας το πούμε έτσι τελοσπάντων…) υπογράφουν η Διονυσία Τσιτιρίδου κι ο Αντώνης Παλιόπουλος
Η βαθμολογία της ταινίας στο IMDB δεν είναι τυχαία. 3,6 στα 10…

 

Νο.2 »Λάρισα Εμπιστευτικό» (2011)

Καλά εδώ είναι να γελάς (κι όχι επειδή είναι καλή ταινία).
Δεν έμαθε από το »πάθημα» της προηγούμενης ταινίας του ο Μαρκίδης και με σχεδόν τους ίδιους συντελεστές γυρίζει το »Λάρισα Εμπιστευτικό» που ενώ σεναριακά είναι πιο απλό και φυσιολογικό (χωρίς κλώνους και….Τζεντάι) καταλήγει σε ένα αισθητικό αποτέλεσμα βγαλμένο από 80’s κακή βιντεοταινία τύπου »The κοπανοι».
Η ζωή στην Πεζούλα και την Βρυσούλα κυλούσε αρμονικά. Βοηθούσε βέβαια το γεγονός ότι υπήρχε ένας τοίχος ανάμεσα στα δυο χωριά, κτισμένος από άκρη σε άκρη, κι έτσι κανείς δεν ανακατευόταν στη δουλειά του άλλου. ‘Οταν όμως ήρθε ο Καλλικράτης να ενώσει τα δυο χωριά, έρχονται τα πάνω κάτω. ‘Ενας μεγαλοδημοσιογράφος πεθαίνει, το εργοστάσιο βιολογικού καθαρισμού διχάζει, ο υπουργός λαδώνεται, οι μίζες πάνε κι έρχονται, το ΣΔΟΕ ανακατεύεται, οι άνθρωποι της νύχτας ενοχλούνται, ατομικά και τοπικά συμφέροντα μπλέκονται, ενώ οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη.

 

Νο.1 »Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός» (2015)

Όταν έχεις να κάνεις ριμέικ σε μια παλιότερη κλασική ταινία (όπως αυτή του 1961) πρέπει να έχεις φροντίσει αρκετά πράγματα. Κάποια άλλα όμως δεν τα πειράζεις καθόλου. Ή αν το επιχειρήσεις προσέχεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ το αρχικό σενάριο και δεν του αλλάζεις τον αδόξαστο, όπως συνέβη εδώ.

Άθλιο χιούμορ, επιπέδου δαπέδου.Θεσσαλονίκη 2015. Ο ώριμος οικογενειάρχης Κλέαρχος, συνεχώς φλερτάρει αδιάντροπα, ρίχνοντας το φταίξιμο στον αθώο γαμπρό του Μάχο. Προκειμένου να συναντήσει στην Κωνσταντινούπολη, την όμορφη γειτόνισσά του Ηρώ, χρησιμοποιεί και πάλι σαν προκάλυμμα το γαμπρό του. Έτσι ενώ ο Μάχος πηγαίνει στην Πόλη για να κάνει μασάζ και θεραπείες στο πονεμένο χέρι του, ο Κλέαρχος συμφωνεί με τη σύζυγο του Μαρίνα, να τον ακολουθήσει κρυφά μήπως και έχει ερωμένη. Όμως ένα γύρισμα της τύχης θα φέρει την Μαρίνα, μαζί με την κόρη τους στην Πόλη με …απρόσμενα αποτελέσματα.

Εννοείται πως δεν ξέχασα το ανεκδιήγητο »Οι Γαμπροί της Ευτυχίας», αλλά πόσες ταινίες του Μαρκίδη να βάλω σε ένα Top 5;

 

Βιβλιοπρόταση: H Γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητά συγγνώμη

Ως αναγνώστης  βιβλίων,σίγουρα κάποια στιγμή θα έχεις βιώσει  το αίσθημα εκείνο, αφενός  του να καταβροχθίζεις με μανία τις σελίδες  ενός βιβλίου για να φτάσεις στο τέλος και αφετέρου παράλληλα να έχεις ριχτεί τόσο βαθιά στην πλοκή του, που δεν θες να τελειώσει..

Ενα από τα βιβλία που κυριολεκτικά απόλαυσα να διαβάζω ήταν το «Η γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητά συγγνώμη» του Fredrik Backman που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

Προτού λοιπόν παρουσιάσω τους βασικότερους λόγους γιατί αξίζει να το διαβάσετε,θα  αναφερθώ εν συντομία στην υπόθεση που αφηγείται.

Η Έλσα ειναι εφτά χρονών και δε μοιάζει  με κανένα κορίτσι της ηλικίας της.Η γιαγιά της  ειναι εβδομήντα εφτά χρονών και όλοι τη θεωρούν εντελώς παλαβή.Όλοι  εκτός από την Ελσα,η οποία ειναι σίγουρη πως η γιαγιά της είναι μια ιδιοφυια.Ετοιμη για όλα προκειμένου να διασκεδάσει και να προστατεύσει την εγγονή της.Ακόμη και να διαρρήξει τον ζωολογικό κήπο,να πυροβολήσει με πειντμπολ ή να φλερτάρει αστυνομικούς.Είναι όχι μόνο η καλύτερη αλλά και η μοναδική  φίλη της Ελσας.Τα βράδια η Ελσα βρίσκει καταφύγιο στις ιστορίες που πλάθει η γιαγιά της για τα έξι φανταστικά βασίλεια,εκεί όπου κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμπεριφέρεται φυσιολογικά.Ολα αυτά σταματούν ξαφνικά,οταν η γιαγιά πεθαίνει.Εχει αφήσει όμως πίσω της το πιο συναρπαστικό κυνήγι θησαυρού για την Ελσα: Ενα σωρό επιστολές,τις οποίες θα πρέπει να παραδώσει στους αποδέκτες τους,ανθρώπους με τους οποίους η γιαγιά είχε συγκρουστεί.

Ετσι ξεκινάει η μεγάλη περιπέτεια της Ελσας,χάρη στην οποία θα ανακαλύψει την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τα παραμύθια της γιαγιάς,μιας  γυναίκας που πραγματικά δεν έμοιαζε με καμία αλλη.

Ιδού λοιπόν μερικά από τα στοιχεία που λάτρεψα :

Η  γραφή του Fredrik Backman.

Μου πήρε λίγη ώρα ομολογουμένως να συνηθίσω το στυλ της γραφής του,ενίοτε χιουμοριστικό και τεχνηέντως περιπαιχτικό και άλλοτε γοητευτικά συγκινητικό  και «warmheart» ,εντούτοις γρήγορα βρέθηκα απορροφημένη και μαγεμένη σε αυτό.Ο,τι στην αρχή φαίνεται σαν απλή ιστορία,σιγά σιγά μετατρέπεται σε μια ωδή  για το καλό και το κακό και τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ των δύο και τη δύναμη των φαινομενικά συνηθισμένων ανθρώπων που τολμούν ακόμη να ονειρεύονται.

 

Το πόσο εμπνευσμένη είναι η χρήση των παραμυθιών.

τα οποία αλληλεπιδρούν με την γενικότερη  πλοκή του βιβλίου με απροσδόκητους και αγαπητούς τρόπους.Ο τρόπος που η πραγματικότητα της γιαγιάς επηρεάζει  τη φαντασία και το αντίστροφο,ως μια ανυπέρβλητη συνεισφορά στους  άτρητους οικογενειακούς  δεσμούς γιαγιάς και εγγονης.

 

Ειναι μια ιστορία για αναγνώστες όλων των ηλικιών.

Παρόλο που ο Backman κατα  βάση  κατασκευάζει ένα πορτραίτο για το πένθος και την απώλεια, επιπλέον  καταπιάνεται και με άλλα εξίσου σημαντικά κοινωνικά  θέματα,οπως το διαζύγιο,το bullying,η ενδοοικογενειακή βία,ο αλκοολισμός ,η κατάθλιψη  κοκ..εντούτοις η συγγραφική του μαεστρία δε σε αφήνει  να παρασυρθείς σε αρνητικά συναισθήματα που αυτά μεταδίδουν.

 

Ο πανηγυρισμός της διαφορετικότητας.

Η Ελσα και η γιαγιά της δεν είναι οι μοναδικοί»διαφορετικοί»χαρακτήρες ,που μονοπωλούν το βιβλίο.Υπάρχουν εξίσου το παιδί με το σύνδρομο και διάφοροι άλλοι,που μας υπενθυμίζουν πως το τί είναι κοινωνικά αποδεκτό και σύνηθες δε θα έπρεπε να ορίζει και το τί είναι διαφορετικό.

 

Προτείνεται  για παιδιά,παραμυθάδες,μάγους,ηλικίας  0 μέχρι 123 ετών,fans του Χάρι Πότερ,του Spideman και των Xmen ,μα κυρίως σε γονείς που εξακολουθούν ακόμα να διαβάζουν στα παιδιά τους.

*απλά ενημερώστε τους να μη δίνουν σοκολάτα στα σκυλιά ….